Blog 2 Sumatra - Berastagi

We hebben nu wifi, vandaar 2 verhalen

Van Bukit Lawang naar Berastagi is een mooie rit van 6 uur door bergen en hele fraaie valleien. De weg is afwisselend goed en heel beroerd.

Dit keer geen Ecolodge maar een groot en luxe hotel. En een heerlijk, warme douche. Een enorme lobby en grote receptie in een verder bijna leeg hotel. Het is duidelijk laag-seizoen voor het toerisme op Sumatra.

Berastagi is een middelgrote plaats, niets bijzonders. Het ligt in een gebied met een groot aantal vulkanen. Daarvan is de Sinabung is de meest actieve vulkaan. De laatste uitbarsting was in 2007. Toen veel doden en een verwoesting door lavastromen. Tot in de wijde omgeving zijn de gevolgen van de eruptie nog duidelijk te zien.

Er wordt afgeraden om de Sinabung te beklimmen. In plaats daarvan kiezen we voor de beklimming van het zusje, de Sibayak vulkaan. En met 2200 meter is dit ook geen kleine vulkaan. Deze is al honderden jaren in rust. Helaas ligt de top van de vulkaan vandaag helemaal in de wolken. Dat belooft niet veel goeds.

Mijn gids noemt zich een vulkaanexpert. Hij vertelt over de meer dan 150 vulkanen die Indonesië rijk is. En over de laatste uitbarsting van de eerder genoemde Sinabung vulkaan. Trots laat hij foto's zien die hij vlak na de eruptie heeft gemaakt. De kilometers hoge aswolk boven de vulkaan en de grote lavastromen op de flank. Indrukwekkende foto's.

De klim gaat steil omhoog, soms klauterend op handen en voeten tussen de grote brokken door. Vanwege de mist en de harde wind is het koud als we aan de rand van de krater aankomen. Geen mooie uitzichten dus. Wel een hoop gesis. Hete stoom wordt tussen de stenen door naar buiten geperst. Je ruikt een duidelijke zwavel lucht.
Zo koud als de lucht is, zo warm zijn enkele grote keien. Ik zie een waterstroompje en ik wil met mijn hand voelen hoe warm dat water is. De gids schreeuwt direct om te stoppen. Het water is bijna 90 graden! Sommige wandelaars gebruiken het stroompje om eieren in te koken!

Aan de rand van de vulkaan kamperen ettelijke groepen, vooral jongeren. Het verbaast mij, want zo aangenaam is het hierboven niet. Als ik een van de jongeren ernaar vraag, wordt er hard gelachen. Nee, het is niet aangenaam, maar hierboven komt geen politie. En dus kunnen ze genieten van de mariuana, die hier strikt verboden is. Ik had graag nog verder door de krater gelopen, maar door het slechte zicht en de kou besluiten we om de wandeling af te breken en terug te keren naar de auto.


De scholen zijn afgelopen en de scholieren gaan naar huis. De meeste lopend, anderen met de Public Bus. Kleine busjes met scholieren in de bak, hangend achter de bus en op het dak. Soms met 70 km/u. Hier de gewoonste zaak van de wereld, bij ons thuis ondenkbaar!

Ook rijden er vrachtauto's vol mannen en vrouwen op weg naar het werk. Het zijn dagwerkers die voor 100.000 rupiah per dag (ongeveer € 6,70) op het land werken. Een gemiddeld dagloon is hier 70.000 rupiah. Tenminste als je werk hebt. Begrijpelijk dat we bij de 'uitzendbureaus' lange rijen zien, wachtend en hopend op werk.