Blog 3 - Ketambe
Door: Sitze
Blijf op de hoogte en volg Sitze
13 Februari 2020 | Indonesië, Ketambe
Ketambe is een piepklein dorp aan de rand van het oerwoud. We zitten in een klein en enigszins primitief guesthouse. Er is wel een wc en douche, maar geen wastafel. Heel onhandig, tandenpoetsen boven de wc! Maar voor de komende dagen zijn we op dit verblijf aangewezen.
Tijdens het avondeten maken we kennis met twee Tsjechen, Thomas en Dusan. Zij zijn op zoek naar medestanders voor de trekking. Wij ook, dus de deal is snel gesloten. Een gids en een kok gaan ook mee. Dus team is dus 6 man sterk.
Gids John is een klein, pezig en goedlachs mannetje. En zeer humoristisch. De kok heet Iman. Hij is jong en erg verlegen, maar blijkt een uitstekende kok te zijn.
Voor vertrek moeten we lange hoezen over onze sokken aandoen tegen de bloedzuigers. Omdat we in de jungle overnachten gaan we bovendien stevig bepakt op pad met kleding, slaapzak en vooral veel water.
De tocht naar het 'basiskamp' loopt door het oerwoud. Geweldig, indrukwekkend en ook behoorlijk pittig. Het klimt en daalt flink, het is vochtig warm, dus binnen 5 minuten helemaal doorweekt van het zweten. Na vier uur bereiken we het kamp.
De plek is geweldig, in het oerwoud aan de rivier. Onze overnachting tent staat al klaar. Tent is een groot woord, het bestaat uit plastic vellen over lange takken gespannen. Op de grond een zeil en daarop matjes. Die zijn nog geen centimeter dik. Dat wordt afzien voor de nacht.
Iman begint direct met de voorbereidingen voor de lunch. Water voor koffie en thee komt gewoon uit de rivier. Dat wordt eerst goed gekookt! De rivier is overal goed voor, de afwas, douche, zwembad. Als lunch krijgen we heerlijke bami en veel vers fruit. Luxer wordt het niet in de jungle!
Na de lunch laten we onze rugzakken in het kamp. We gaan verder het oerwoud in op zoek naar Orang Utans. Gids John lijkt feilloos de weg te vinden, van een pad nauwelijks sprake is. Regelmatig stopt hij om te luisteren. Hij wijst op de diverse andere dieren, gibbons, Thomas leaf monkeys en makaken. Maar we willen de mensapen zien. Als eindelijk, na twee uur ploeteren door het woud, de eerste Orang Utan zich laat zien zijn we toch verrast. De apen zitten in hoog in de enorme bomen. We zien een groep van zeven Orang Utans. Een prachtig gezicht. Natuurlijk hadden we graag gezien dat zij onze kant op komen. De Orangs denken daar echt anders over en blijven ver weg.
Terug in het kamp staat het diner al klaar. Op houtvuur (slow cooked) gegrilde kip, mie en rijst en gewokte groenten. Onvoorstelbaar dat dat allemaal met slechts 1 pan bereid kan worden. Als toetje een reep chocolade.
De avond wordt, hoe kan het anders, bij een groot vuur doorgebracht. Niemand heeft een telefoon mee, in het oerwoud is toch geen bereik.
John vertelt heel open over zijn jeugd en zijn gezin. En over de onzekerheid van zijn werk als gids. Na ons heeft hij nog geen nieuwe groep, mogelijk zelfs twee weken lang geen groep. Dus ook geen inkomsten. De eigenaar van de guesthouse regelt de jungle trekkings. John is volledig afhankelijk of die eigenaar hem de gids-klus gunt.
We slapen met z'n vijven in de plastic tent, Iman slaapt buiten in een hangmat. Alle spullen moeten naar binnen om te voorkomen dat je 's morgens een slipper of kledingstuk mist.
Het dunne matje is keihard, je rugzak dient als hoofdkussen. De ondergrond is niet helemaal vlak, dus als je gaat liggen, voel je direct al je botten. Het valt niet mee om te gaan slapen. Het lawaai van de rivier, de krekels, de vogels en alle andere lawaai-dieren is oorverdovend. Maar dan toch, vermoeidheid!
De volgende ochtend worden we gewekt door een paar Makaken die iets proberen te pikken. John jaagt ze weg en duikt direct daarna zijn slaapzak weer in.
Iman ligt in z'n hangmat met wollen muts en dikke trui. Hij had het koud gehad, wij hebben vooral last van stijve botten. Iman begint aan het ontbijt. Op het menu staan Banana-pancakes en veel fruit. De term 'haast' kent hij absoluut niet. Anderhalf uur later is het ontbijt klaar. De 'ontbijt tafel' levert een mooi plaatje op.
Na het ontbijt eerst wassen en tandenpoetsen. In de rivier natuurlijk! Daarna op pad om weer wat Orang Utans te spotten. Deze keer hebben we minder geluk, geen enkele Orang te zien en zo komen we na drie uur terug in het kamp. Niemand is teleurgesteld, het is immers nooit zeker of je de apen zult zien.
Als we bijkomen van opnieuw een heerlijke lunch, ziet Sonja vlak bij het kamp een Orang Utan met haar jong. Ze zitten vrij laag. Moeder verplaatst zich in alle rust, het jong haalt capriolen uit om moeder te volgen. Het blijft ongelooflijk hoe makkelijk de uk zich verplaatst. We proberen ze te volgen totdat ze hoog tussen de takken verdwijnen.
Eind van de middag breken we het kamp op. De plastic tent blijft staan voor een volgende groep. De bloedzuiger sokken moeten weer aan. Gids John neemt de korte route terug naar het Guesthouse. "Kort" betekent toch nog twee uur stevig klimmen en dalen, voordat we het Guesthouse bereiken. Na het baden in de rivier voelt de koude douche in het guesthouse ineens heel aangenaam.
Deze trekking zit er weer op. Echt een geweldige ervaring!
Tijdens het avondeten maken we kennis met twee Tsjechen, Thomas en Dusan. Zij zijn op zoek naar medestanders voor de trekking. Wij ook, dus de deal is snel gesloten. Een gids en een kok gaan ook mee. Dus team is dus 6 man sterk.
Gids John is een klein, pezig en goedlachs mannetje. En zeer humoristisch. De kok heet Iman. Hij is jong en erg verlegen, maar blijkt een uitstekende kok te zijn.
Voor vertrek moeten we lange hoezen over onze sokken aandoen tegen de bloedzuigers. Omdat we in de jungle overnachten gaan we bovendien stevig bepakt op pad met kleding, slaapzak en vooral veel water.
De tocht naar het 'basiskamp' loopt door het oerwoud. Geweldig, indrukwekkend en ook behoorlijk pittig. Het klimt en daalt flink, het is vochtig warm, dus binnen 5 minuten helemaal doorweekt van het zweten. Na vier uur bereiken we het kamp.
De plek is geweldig, in het oerwoud aan de rivier. Onze overnachting tent staat al klaar. Tent is een groot woord, het bestaat uit plastic vellen over lange takken gespannen. Op de grond een zeil en daarop matjes. Die zijn nog geen centimeter dik. Dat wordt afzien voor de nacht.
Iman begint direct met de voorbereidingen voor de lunch. Water voor koffie en thee komt gewoon uit de rivier. Dat wordt eerst goed gekookt! De rivier is overal goed voor, de afwas, douche, zwembad. Als lunch krijgen we heerlijke bami en veel vers fruit. Luxer wordt het niet in de jungle!
Na de lunch laten we onze rugzakken in het kamp. We gaan verder het oerwoud in op zoek naar Orang Utans. Gids John lijkt feilloos de weg te vinden, van een pad nauwelijks sprake is. Regelmatig stopt hij om te luisteren. Hij wijst op de diverse andere dieren, gibbons, Thomas leaf monkeys en makaken. Maar we willen de mensapen zien. Als eindelijk, na twee uur ploeteren door het woud, de eerste Orang Utan zich laat zien zijn we toch verrast. De apen zitten in hoog in de enorme bomen. We zien een groep van zeven Orang Utans. Een prachtig gezicht. Natuurlijk hadden we graag gezien dat zij onze kant op komen. De Orangs denken daar echt anders over en blijven ver weg.
Terug in het kamp staat het diner al klaar. Op houtvuur (slow cooked) gegrilde kip, mie en rijst en gewokte groenten. Onvoorstelbaar dat dat allemaal met slechts 1 pan bereid kan worden. Als toetje een reep chocolade.
De avond wordt, hoe kan het anders, bij een groot vuur doorgebracht. Niemand heeft een telefoon mee, in het oerwoud is toch geen bereik.
John vertelt heel open over zijn jeugd en zijn gezin. En over de onzekerheid van zijn werk als gids. Na ons heeft hij nog geen nieuwe groep, mogelijk zelfs twee weken lang geen groep. Dus ook geen inkomsten. De eigenaar van de guesthouse regelt de jungle trekkings. John is volledig afhankelijk of die eigenaar hem de gids-klus gunt.
We slapen met z'n vijven in de plastic tent, Iman slaapt buiten in een hangmat. Alle spullen moeten naar binnen om te voorkomen dat je 's morgens een slipper of kledingstuk mist.
Het dunne matje is keihard, je rugzak dient als hoofdkussen. De ondergrond is niet helemaal vlak, dus als je gaat liggen, voel je direct al je botten. Het valt niet mee om te gaan slapen. Het lawaai van de rivier, de krekels, de vogels en alle andere lawaai-dieren is oorverdovend. Maar dan toch, vermoeidheid!
De volgende ochtend worden we gewekt door een paar Makaken die iets proberen te pikken. John jaagt ze weg en duikt direct daarna zijn slaapzak weer in.
Iman ligt in z'n hangmat met wollen muts en dikke trui. Hij had het koud gehad, wij hebben vooral last van stijve botten. Iman begint aan het ontbijt. Op het menu staan Banana-pancakes en veel fruit. De term 'haast' kent hij absoluut niet. Anderhalf uur later is het ontbijt klaar. De 'ontbijt tafel' levert een mooi plaatje op.
Na het ontbijt eerst wassen en tandenpoetsen. In de rivier natuurlijk! Daarna op pad om weer wat Orang Utans te spotten. Deze keer hebben we minder geluk, geen enkele Orang te zien en zo komen we na drie uur terug in het kamp. Niemand is teleurgesteld, het is immers nooit zeker of je de apen zult zien.
Als we bijkomen van opnieuw een heerlijke lunch, ziet Sonja vlak bij het kamp een Orang Utan met haar jong. Ze zitten vrij laag. Moeder verplaatst zich in alle rust, het jong haalt capriolen uit om moeder te volgen. Het blijft ongelooflijk hoe makkelijk de uk zich verplaatst. We proberen ze te volgen totdat ze hoog tussen de takken verdwijnen.
Eind van de middag breken we het kamp op. De plastic tent blijft staan voor een volgende groep. De bloedzuiger sokken moeten weer aan. Gids John neemt de korte route terug naar het Guesthouse. "Kort" betekent toch nog twee uur stevig klimmen en dalen, voordat we het Guesthouse bereiken. Na het baden in de rivier voelt de koude douche in het guesthouse ineens heel aangenaam.
Deze trekking zit er weer op. Echt een geweldige ervaring!
-
13 Februari 2020 - 11:42
Marjolein:
Wat heeeeerlijk om jullie reisverslagen weer te lezen!
Wat zijn jullie ook stoer, in een plastic tent in het oerwoud slapen, ik doe het jullie niet na. Geniet van de verdere reis. Liefs & een dikke kus Marjolein -
13 Februari 2020 - 13:02
Ria Meeuwse:
Het is weer geweldig om vanuit mijn luie stoel deelgenoot te zijn van jullie belevenissen. Wel een spectaculaire reis ditmaal, ik doe het jullie niet na. Toch leuk om te zien dat jullie nu ook eens in een tent geslapen hebben en niet in een luxe caravan. Wordt echt kamperen straks jullie nieuwe hobby?????
Groeten uit Diepenveen waar het al dagen hard waait en vooral veel regent. Het voorjaar is nog ver weg, daarom dubbel genieten van jullie bijzondere tropische avonturen, Ria
-
13 Februari 2020 - 21:19
Ingrid:
Hoi Sizte en Sonja,
weer genoten van jullie verslagen wat een berg aan prachtige herinneringen nemen jullie straks weer mee naar huis. Doe het jullie niet na mij iets te primitief. Ben weer oma geworden weekje te vroeg geboren maar kleinzoon Julian doet het goed.
groetjes
Ing -
14 Februari 2020 - 19:37
Henk En Lida:
Lieve Sonja en Sitze
Indrukwekkend jullie verslag.
We denken dat hetniet helemaal geschikt is voor ons,alhoewel wanneer ik in Purmerend loop dan denk ik wel, liep ik maar 1 dag op Sumatra, dat is wel wat anders, zoals jullie van de natuur genieten.
Wat een natuur, alles prachtig groen en bijzonder dat jullie de oerang utans zien en het primitieve leven daar in het oerwoud mee maken,knap hoor.
Zo te horen allemaal niet meer voor onze leeftijd,knap hoor.
Dus nog maar even niet naar Nederland,het is hier veel binnen zitten,veel storm en regen.
We hopen weer van jullie volgende avontuur genieten.
veel liefs van ons Henk en Lida -
15 Februari 2020 - 15:04
Tony:
Hi Sitze en Sonja,
Ziet er mooi en wild uit. Lijkt mij behoorlijk afzien, maar dan maak je wel wat mee. Mooi verhaal.
Groetjes,
Tony -
15 Februari 2020 - 22:06
Nena:
Hey sitze en Sonja, ik heb ook de link doorgestuurd gekregen van Tony. Wat super leuk om te lezen. Wat maken jullie toch speciale en onvergetelijke dingen mee op deze manier, echt geweldig! Geniet er nog lekker van! Groetjes van ons -
28 Februari 2020 - 18:32
Joyce:
Hoi Sitze en Sonja, ik was wat achter met het lezen van jullie blog, maar wow .......... wat een ervaring en prachtige foto's. Zo leer je het land en bewoners wel goed kennen. Voor mij, ben ik bang, iets te basic, maar wel heel dapper van jullie en onvergetelijk. Groetjes, Joyce
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
